چهار راه فصول

 " ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺸﺪﺕ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ .ﺟﯿﺒﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﯿﮕﺎﺭﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﻜﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭﻟﯽ ﻛﺒﺮﯾﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ . ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﺮﺩﻩﻫﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ . ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﻨﺪﺍﺧﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﻚ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻡ "ﻫﯽ ﺭﻓﯿﻖ ﻛﺒﺮﯾﺖ ﺩﺍﺭﯼ؟ " ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺁﻣﺪ .ﻧﺰﺩﯾﻚ ﺗﺮ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺒﺮﯾﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩ ﺑﯽﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ .

ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻡ ﻭﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﻛﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﯾﻚ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺰﻧﻢ .ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻡ ﻭﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﻮﺭﯼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﻦﺩﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ....

ﻭﻟﯽ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺍﻭﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻜﻔﺖ .ﺳﯿﮕﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﯽﻧﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﻧﻪ ﯾﻚ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﯾﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .

 ﭘﺮﺳﯿﺪ : " ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭﯼ؟ "

ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻛﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭﻋﻜﺲ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭﮔﻔﺘﻢ ": ﺍﺭﻩ ﺍﯾﻨﺎﻫﺎﺵ "

ﺍﻭ ﻫﻢ ﻋﻜﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩ . ﺍﺷﻚ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ .

ﮔﻔﺘﻢ:ﻛﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﻢ . ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .

ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﺷﺪﻧﺪ .

ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﯽ ﺁﻧﻜﻪﻛﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ ؛ ﻗﻔﻞ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ . ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻩ ﭘﺸﺘﯽﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻛﺮﺩ،ﻧﺰﺩﯾﻚ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﺑﯽ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ . 

ﯾﻚ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ...

انتوان دوسنت اگزوپری

بعضی از لحظات زندگی ام را  دو بار زیسته ام،

یکی آنگاه  که آن ها را زیسته ام ،

یکی آنگاه که آن ها را نوشته ام ،

به یقین آنها را هنگام "نوشتن" عمیق تر زیسته ام.

شارل بودلر

پ ن:بارها و بارها این متن رو خوندم و تمام لحظاتی رو به یاد آوردم که دو بار آن ها را زندگی کردم.من اهل خاطره نویسی نیستم، کم پیش میاد خیلی کم، اما به این فکر  می کنم که هر لحظه و هر حسی که نوشته شد _حتی با گذشتن مدت زمان زیادی از آن_چقدر رد و اثرش در ذهن و روحم پر رنگ تر و عمیق تره، به این فکر میکنم که وقتی قلم دست میگیری و میخوای شروع کنی به نوشتن؛ با روحت و با تمام حس ات رو به رو میشی، فقط  شاید زمان نوشتن و ثبت بعضی از لحظات هست که میفهمی  چقدر حس های متفاوت و شاید متضادی نسبت به اون داری و همین موقع است که اون لحظات رو عمیق تر زندگی میکنی.