چهار راه فصول

دل من دیرزمانی است که می پندارد

«دوستی» نیز گلی است

مثل نیلوفـر و ناز

ساقه ی ترد و ظریفی دارد

بی گمان

سنگدل است آن که

روا می دارد

جان این ساقه ی نازک را

دانسته بیازارد....

در زمینی که ضمیر من و توست

از نخستین دیدار

هر سخن

هر رفتـار

دانه هایی است که می افشانیم

برگ و باری است که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش مهــــر است

گر بدان گونه که بایست به بار آید

زندگی را به دل انگیزترین چهـره بیاراید

آن چنان با تو درآمیـزد این روح لطیف

که تمنای وجودت

همه او باشد و بس

بی نیازت سازد

از همه چیز و همه کس ...

زندگی گرمی دلهای به هم پیوسته است

تا در آن دوست نباشد

همه درها بسته است ...

در ضمیرت اگر این گل ندمیدست هنوز

عطر جان پرور عشق

گر به صحرای نهادت

نوزیده است هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت

آب و خورشید و نسیمش را

از مایه ی جان خرج می باید کرد

رنج باید می برد

دوست باید می داشت...

با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را بفشاریم

به مهــر

جام دل هامان را مالامال از یاری، غمخواری

بسپاریم به هم

بسراییم به آواز بلند...

شادی روی تو ای دیده به دیدار تو شاد...

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه

عطـرافشان

گلباران باد...

فریدون مشیری

چشم در راه کسی هستم

کوله بارش بر دوش 

آفتابش در دست

خنده بر لب ، گل به دامن ، پیروز

کوله بارش سرشار از عشق ، امید

آفتابش نوروز

باسلامش ، شادی

در کلامش ، لبخند

از نفس هایش گُل می بارد

با قدم هایش گُل می کارد

مهربان ، زیبا ، دوست

روح هستی با اوست 

قصه ساده ست ، معما مشمار 

چشم در راه بهارم آری 

چشم در راهِ بهار

فریدون مشیری

بنفشه ای خوشرنگ،

دمیده بود در آغوش کوه، از دل سنگ..

به کوه گفتم شعرت خوش است و

تازه و تر!

اگر درست بخواهی،

من از تو شاعر ترم

کــــــــه شعرت از دل سنگ است و

شـــــــعرم از دل تنگ...

فریدون مشیری